Wprowadzenie: Współczynnik zachorowalności na rzeżączkę na poziomie krajów europejskich wzrastał na przestrzeni lat 2012-2019, obniżył się w 2020, a następnie w 2021 osiągnął wyższe wartości niż w 2019. Cel: Analiza w schemacie epidemiologii opisowej przypadków rzeżączki, które wykazano w ramach nadzoru epidemiologicznego w Polsce w 2021 (będącym drugim rokiem trwania pandemii COVID-19). Materiał i metody: Wykorzystano jednostkowe dane z nadzoru epidemiologicznego nad rzeżączką: przypadek potwierdzony (spełnienie kryteriów laboratoryjnych), prawdopodobny (spełnienie kryteriów klinicznych oraz kontakt z przypadkiem potwierdzonym) oraz możliwy (stosowany jedynie w Polsce - lekarz rozpoznał rzeżączkę, brak informacji pozwalających na właściwą klasyfikację). Do wyliczenia wskaźników użyto danych GUS. Dane o leczonych w poradniach skórno-wenerologicznych w latach 2019-2021 zaczerpnięto z Biuletynów Ministerstwa Zdrowia. Wyniki: Zapadalność na rzeżączkę w Polsce w 2021 stanowiła zaledwie ułamek odnotowywanej w UE/EOG (0,74 vs 13,7/100000), wartości były zbliżone do pierwszego pandemicznego roku i stanowiły około połowy tych wykazanych w szczycie zachorowań z 2019 (281 vs. 522 przypadków). Na jedno zachorowanie kobiety przypadało 15,5 mężczyzn (zapadalność: 1,6/100000 mężczyzn, 0,1/100000 kobiet). Co drugi przypadek dotyczył osób w wieku 25-34 lat (49,62%), co czwarty – w wieku 35-44 lat (23,11%). Poniżej 15 roku życia nie zgłoszono zachorowań. Zdecydowana większość dotyczyła zakażenia dróg płciowo-moczowych (wyłączając braki danych: 85,3%). Wzrosła liczba zgłoszeń pomijająca informację o drodze zakażenia (49,1%; wśród osób w wieku 45+: 72,0%, wśród kobiet: 76,5%). Zidentyfikowano opóźnienia w przekazywaniu danych (większe niż w 2019, jednakże mniejsze niż w 2020), ~17% przypadków to rzeżączki z lat 2019-2020. Poradnie skórno-wenerologiczne leczyły 385 osób z rzeżączką - mniej niż w 2020, jednakże więcej niż przypadków wykazanych w nadzorze epidemiologicznym (vs. 281). Wnioski: Pandemia COVID-19 wpłynęła na system nadzoru w Polsce, co przełożyło się na utrudnienia w interpretacji trendu epidemiologicznego. Należy: 1) zintensyfikować systemowe rozwiązania w obszarze profilaktyki, w tym dla partnerów osób zakażonych; 2) podnieść świadomości pracowników ochrony zdrowia oraz inspekcji sanitarnej na temat istoty zbierania informacji epidemiologicznych.