ABSTRACT
INTRODUCTION. Chronic kidney disease is a significant cause of morbidity and mortality among patients infected with human immunodeficiency virus (HIV). Tenofovir disoproxil fumarate (TDF) is widely used as the part of combination antiretroviral therapy (cART) and may cause renal function impairment.
AIM. The primary objective of this analysis was to determine the rate of reversibility of kidney dysfunction and factors correlated with eGFR improvement in patients treated with TDF.
MATERIALS AND METHODS. All patients who discontinued TDF between 2003 and 2015 were screened and included in the study if the reason for withdrawal was nephrotoxicity. Kidney function (eGFR, proteinuria, haematuria) was assessed on treatment and one year after discontinuation. Factors associated with not achieving eGFR recovery one year after discontinuing TDF were assessed.
RESULTS. A total of 69 patients out of 1625 screened discontinued TDF due to nephrotoxicity and were included in the analysis. At the end of the study period eGFR (CKD-EPI) improved in 52 (75,4%) patients. The eGFR difference was 11,7 ml/min/1,73m2 (95% CI: 6,0 – 14,5). Two factors were associated with kidney function improvement: the length of TDF treatment and baseline eGFR. Better recovery was observed in patients treated with shorter (difference: 15,6 ml/min/1,73m2, 95% CI: 5,99 – 23,0) and in those with impaired renal function at baseline (difference: 21 ml/min/1,73m2, 95% CI: 11,0 – 27,99).
CONCLUSIONS. In majority of patients who discontinue TDF therapy, kidney function improves during oneyear period. The drug withdrawal in case of eGFR deterioration should not be postponed.

STRESZCZENIE
WSTĘP. Przewlekła choroba nerek jest istotną przyczyną chorobowości i śmiertelności u pacjentów zakażonych HIV. Fumaran tenofowiru dizoproksylu (TDF) jest często używany w leczeniu antyretrowirusowym i może powodować upośledzenie czynności nerek.
CELE. Głównym celem pracy było określenie odwracalności uszkodzenia nerek oraz czynników związanych z poprawą eGFR u pacjentów leczonych TDF po odstawieniu leku z powodu nefrotoksycznosci.
MATERIAŁ I METODY. Spośród wszystkich pacjentów, u których odstawiono TDF między 2003 a 2015 rokiem wybrano i włączono do badania tych, u których powodem była nefrotoksyczność leku. Oceniano czynność nerek (eGFR, białkomocz, krwinkomocz) w trakcie leczenia i rok po odstawieniu TDF. Analizowano czynniki związane z poprawą eGFR po roku od odstawienia leku.
WYNIKI. Spośród 1625 pacjentów u 69 przerwano leczenie TDF z powodu nefrotoksyczności i dane tych osób zostały włączone do analiz. Poprawę eGFR (CKD-EPI) w rok po zaprzestaniu leczenia obserwowano u 52 (75,4%) pacjentów. Różnica między pomiarami eGFR wynosiła 11,7 ml/min/1,73m2 (95% przedział ufności: 6,0 – 14,5). Z poprawą czynności nerek były związane dwa czynniki: długość leczenia TDF oraz wyjściowa wartość eGFR. Większą poprawę obserwowano u pacjentów leczonych tenofowirem krócej niż rok (różnica: 15,6 ml/min/1,73m2, 95% przedział ufności: 5,99 – 23,0) oraz u osób z wyjściowo upośledzoną czynnością nerek (różnica: 21 ml/min/1,73m2, 95% przedział ufności: 11,0 – 27,99).
WNIOSKI. U większości pacjentów czynność nerek ulega poprawie wciągu roku od odstawienia TDF. W przypadku wystąpienia objawów nefrotoksyczności nie należy opóźniać odstawienia leku.